آن شب ستاره هاى غمگین، با آه و ناله گرد هم آمده بودند و از بالا به خانهاى در کوفه مى نگریستند. زمین مىگریست.
آسمان نالان بود. دیوارهاى کوفه از ترس حدوث «واقعه» به هم نزدیکمىشدند، شاید جلوگیر آن باشند. .
مىخواستند عرش خدا را به لرزه درآورند و مىخواستند عروه الوثقاى دین را نابود سازند.
نه تنها زمینیان که افلاکیان نیز از این عظمت خدایى که متجلى در یک فرد شده است، انگشت حیرت به دهان گرفته اند. این چگونه مخلوقى است که تمام صفات متضاد را در خود جمع کرده است.
هرگز فجرى بر روزگار على نتابیده که دیده اش در خواب باشد
و هرگز دمى از عمرش نگذشته که در غفلت باشد
على نقطه مرکزى و تمام فضایل و منشهاى والا و اخلاق انسانى و کمالات معنوى گرداگرد وجودش مىچرخد;
پس على همیشه رستگار است و اگر کسى خواهان رستگارى و رسیدن به خوشبختى و سعادت باشد، باید فقط دنباله رو او و پیرو او باشد. و جز این راهى براى رسیدن به سعادتچه در دنیا و چه در آخرت نیست.......
